ff niks meer... :-)

Tis gebeurd.... We hebben niet alleen van Carola een echte traveler gemaakt, zij heeft mij ook in een klein (hopelijk tijdelijk) shop-o-holicje veranderd. Voordat we uit LA weggingen moesten Man en ik onze belofte die we de dag daarvoor niet hadden nagekomen toch echt inwilligen en zijn we nog bij een outlet center gestopt en ik moet zeggen dat ik daar met die prijzen winkelen toch ook eventjes! leuk ging vinden. Bijkomend voordeel is dat de zomergarderobe zo goed als binnen is en ik dus voorlopig niet meer hoef ;-)

Omdat na ons gewinkel en inmiddels bekende dagelijkse gelantefanter (bakkie koffie hier, broodje tussendoor, ff plassen daar...) was de dag al weer aardig voorbij en besloten we dat we wederom keuzes moesten maken wilden we die laatste dagen nog ff chillen. Dus na grant canyon werd ook death valley opzijgeschoven en reden we een behoorlijk stuk richting San Diego om in Palm Springs te stoppen om te pitten.

Savonds lekker op de kamer gebleven, pizzatje besteld en wat af gekletst (wat we nog steeds kunnen na al die tijd ;-)). Ik moet zeggen dat ik er ff goed doorheen zat na alles wat we hebben ervaren en nog niet helemaal geprocessed was. En ook, hoe gaaf het ook is dat we dit met zn drieeen mogen meemaken, het is naast dat het gezelliger is ook wel vermoeiender dan er in je eentje met je rugzak op je rug vandoor te gaan en wel te zien waar de wind je brengt.

Maar na een goeie nacht weer (bijna) helemaal fris en fruitig op pad. Voor we echt richting San Diego gingen nog even door Yoshua tree heen. We verwachten een soort van woestijn met natuurlijk een boel van die Yoshua bomen maar weer werden onze verwachtingen volledig overschaduwd (of oversneeuwd...). We reden het park en idd een soort van woestijn in, weer is in de regen natuurlijk... Maar al snel veranderde de regen in sneeuw (dat kan blijkbaar in de woestijn) en kregen we weer eens het ene prachtige plaatje na het andere voorgeschoteld.






Bomen (die Yoshua's zijn echt heel anders dan alle vorige bomen), woestijn, en bergen volledig opgebouwd uit grote stenen. En weer is een keerte stonden we met onze mond vol tanden, zonder spijt dat we andere dingen hadden overgeslagen, en heel erg blij met dit onverwachte kadootje.

Uiteindelijk moesten we dan toch echt verder karren richting San Diego en veranderde onze trip ook eigenlijk gelijk van 1 groot avontuur naar gewoon zijn. En een beter besluit dan om ook het zijn hier te gaan ervaren hadden we niet kunnen nemen. De eerste twee nachten hebben we in het centrum doorgebracht met twee hele gezellige avonden. Geen muziek gemaakt maar wel heel wat afgebabbeld met jan en alleman van bijna elk plekje van onze aardbodem.

Vervolgens vertrokken we richting strand waar we alle drie spontaan, meervoudig en tot over onze oren verliefd werden. Verliefd op de plek, het strand, het hostel, de mensen en vooral de manier van leven. Deze plek was zo apart, en we voelden ons (na Carola's gebruikelijke dagje 'bijkomen') hier gelijk thuis.

Het is een beetje vergelijkbaar met Venice beach waar surfen, skateboarden, zwerven en gewoon zijn de nummer 1 bezigheden zijn. Het hostel zat voor de helft vol met mensen vanuit de hele wereld die hier aanbeland zijn en gewoon hebben besloten niet meer weg te willen. Met een paar uurtjes werken per dag verdienen ze hun slaapplaats en daarnaast leven ze hun relaxte leventje. Hun motivatie had voor ons niet veel uitleg nodig.







Iedereen hier is aardig en relaxed. Iedereen op straat en in de winkels vraagt hoe het met je gaat en wenst je een 'good one'. Regelmatig stopt er spontaan iemand voor je die vraagt waar je vandaan komt en ben je in een leuk gesprek beland. Zwervers zijn een onderdeel van het leven hier en voor de meesten van hen is dit leven geen 'straf' maar een bewust gekozen lifestyle.

Binnen no time waren we in dit leven opgenomen. Man en ik hebben nog een (niet zo succesvol...) surflesje genomen en verder hebben we eigenlijk niets meer gedaan dan van het weer en de mensen genoten. We hebben tientallen vrienden gemaakt, mss wel honderden gespreken gevoerd, heel veel gelachen en ontzettend van het weer, het strand, en eigenlijk gewoon van alles hier genoten.

Het was een fantastische afsluiting van een fantastische vakantie en met een beetje pijn in mn hart zit ik weer op mn eigen bank deze laatste post te tikken. De eerste klant en collega gesprekjes via skype en de phone zitten er al weer op en vanavond krijg ik van pa een prakkie boerenkool geserveerd ;-)

Ik ga het land, onze ervaringen en de tijd met de meiden ontzettend missen maar ik heb weer zoveel gekregen om aan terug te denken, om te overdenken en om verdere plannen op te baseren dat ik eigenlijk alleen maar blij en dankbaar kan zitten zijn...

Sin City - Een klein beetje te veel sin voor ons....

Wederom hebben we een hele andere kant van Amerika kunnen zien. Na een heerlijk nachtje in het best western gingen we op pad richting Las Vegas. We konden via het Mojave National Park die kant op rijden, wat ons weer een andere kant van de natuur hier liet ziet. Nog steeds bergen, met als je goed kijkt wat sneeuw op de toppen maar droger en richting woestijn. Heel anders dan alles wat we al hadden gezien, maar weer zo mooi. Nog even gestopt in een pitoresk dorpje, midden in het park en wat geklets met de eigenaar van het volgens mij enige winkeltje daar, tis bijna niet voor te stellen dat mensen hier gewoon leven en hun ding doen en genoeg hebben aan alles wat ze hebben...




Vanaf zon uurtje of twee rijden van Las Vegas werden alle hotels, shows en all you can eat buffetten middels mega grote borden langs de kant van de weg al aangewezen, en zon uurtje of twee later (dusss ;)) reden we inderdaad over de strip. Ergens was dit iets waar we ons door alle films en tv-series (Zijn allemaal gek op Las Vegas de serie maar hebben het Montecito helaas niet kunnen vinden, voelden ons een beetje in de maling genomen, Carola gaat schrijven en klagen ;-)) aardig op voorbereid hadden kunnen zijn maar toch was het behoorlijk overweldigend, zo ontzettend verschrikkelijk groots allemaal. Je stelt je voor 1 rijtje hotels met mss wat huizen eromheen maar de stad is als Rotterdam en de Strip als de Coolsingel x 80 (maar dan anders...).

Na kort nadenken besloten we een hotel downtown te nemen, goede recenties en ietwat rustiger, achteraf hele goede keus. Na de tassen afgedropt te hebben gingen we en rondje lopen en op zoek naar wat te eten. De straat voor het hotel was volledig overdekt door... lampjes en elk uur deden alle casino's hun lichten uit en speelde er een supershow op de overkoepeling, was ff gaaf om te zien. vevolgens voor eens en nooit meer een all you can eat buffetje gepakt (moesten het toch een keer proberen nu we hier zijn maar laten het er ook maar ff bij, pakken wel weer een sumo'tje als we in Rotterdam zijn).

Tijdens een rondje door het casino keken we elkaar meerdere keren met opgetrokken wenkbrouwen aan. Hoe gaaf de stad ook lijkt te zijn, dit deed over het algemeen meer een beetje zielig aan. Veel oudere mensjes, vastgeplakt achter de gokkasten, armere mensen, die waarschijnlijk in 1 keer hun maandsalaris wegtikken, jonge meiden die in zo weinig mogelijk kleren alles doen bij de vele alleenstaande heren voor een drankje of meer en dronken droppies, jong, oud, vrouw, man, hoe later het wordt hoe erger (en ik moet zeggen ik kan er ook wat van maar hier ben ik een behoorlijk groentje ;-))

Terwijl Man al snel afhaakte bleven Carool en ik nog ff hangen in een barretje met een bandje. Weet niet of wij dat ook beter hadden kunnen doen en of ik dit wel moet posten maar wat we toen meemaakten sloeg echt alles. Stel je voor, we zitten aan de rand van een megagroot casino waar alles blinkt en bliept en trilt in een klein rond gezellig donker barretje met een leuk bandje. Er staat al een wat oudere vrouw helemaal uit haar dak te gaan en met zichzelf en alle bandleden behoorlijk uitbundig (en als enige) te dansen, best leuk vermaak.

Totdat een andere vrouw, wat minder op leeftijd maar toch zon jaar of veertig in een rok die ze over twintig jaar zou moeten dragen en een topje wat 20 jaar geleden misschien nog net had gekunnen besloot mee te doen. In het begin best grappig, tot vervolgens MIDDEN IN DE BAR de onderbroek uitging, de rok van alle kanten met vol uitzicht omhoog werd gedaan, er wat gespeeld werd met een flesje water en net toen onze buurman aan de bar vol walging zei 'I dont know how she is going to top that' ze vervolgens haar top uittrok. 'like that....'

Uiteindelijk werd ze door de beveiliging de bar uitgeleid om haar vervolgens weer vrij rond te laten lopen in het hotel. In het begin waren we naast de shoq nog wat lacherig maar als snel drong tot ons door wat we nu daadwerkelijk hadden gezien en met gemixte en een beetje misselijke gevoelens gingen we snel naar boven waar we haar natuurlijk als een verdwaalde droppie weer tegenkwamen. Nadat ze eventjes waggelend ad (verkeerde) kamerdeur had lopen morrelen besloten we na kort overleg haar toch ff naar huis te helpen. Dit was echter niet nodig, 'ze had tenslotte niet gedronken'. wat een wereld... wij hadden een heleboel slaap nodig...

De volgende dag scheen eindelijk het zonnetje en besloten we is lekker rustig bij het zwembad van de zon te genieten, twas heerlijk!!! Savonds gingen we dan toch eindelijk de strip op. BLINK BLINK BLINK is wat die ontelbare megagrote hotels (je kan er in 1 hotel een half uur over doen om van de ene naar de andere kant te komen) allemaal doen. Met winkels van alle bekende merken, goud, marmer, achtbanen, gondels, circussen, noem maar op.

Maar dat BLINK is echt totaan de start van de entree, daarvoor (en daarachter, je zal je maar een weg naar buiten moeten werken....) is het bijna GRIEBUS te noemen. Het was echt gekkenhuis met dronken mensen, het bleek sprinkbreak te zijn. Jongeren helemaal de weg kwijt, allemaal met grote glazen drank. En niet alleen zij, ook ouders met kinderen op hun arm, en kinderwagens duwend met 2 flessen drank in de hand en op elke hoek van de straat een mannnetje of 10 met een hotass-tshirt die aan jan en alleman (volledig willekeurig gelukkig dus we voelden ons uiteindelijk niet aangesproken) strip en hoeren 'visitekaartjes' probeerden aan te trekken.



En dan moet ik eerlijk zeggen, dit is ff te veel voor mij (en gelukkig voor man en carool ook). We wisten niet meer in welk hotel we moesten binnenlopen, waar we moesten eten, waar we moesten kijken, wat we moesten doen. We hadden nog 1 ding op ons lijstje, de bellagio fontijnen (waren we al ff langs gelopen op weg naar bon jovi kaartjes wat achteraf niet is gelukt). Stonden we daar eindelijk, terwijl we niets liever wilden dan in ons eigen hotelletje zijn, DEDEN DIE DINGEN HET NIET MEER!!! Taxi.....

Terug in het hotel nog ff wat gedronken en na al wat gepraat de afgelopen dagen hebben we definitief besloten onze dus inderdaad globale route aan te passen. We hebben het fantastisch gehad, en zelfs las vegas hadden we niet willen missen, ook al was het springbreak, maar het was heel veel rijden en heel veel ervaren en heel veel, gewoon heel veel. En ook al willen we nog zoveel zien, we zitten een beetje vol. En daarom hebben we besloten voor nu langzaam richting San Diego te rijden en hopelijk nog een paar relaxte (zon!!!) dagen daar te pakken. Grand Canyon, Death Valley, en all the rest, we willen jullie zien en ervaren, de volgende keer!

We zijn nu in Palm Springs, morgen hier nog even kijken, misschien nog naar joshua tree en dan lekker chillen in san diego, denken we dan, je weet maar nooit...

All safe and sound... :-)

Na wat bezorgde berichtjes, mailtjes en telefoontjes moet even gezegd worden dat ook al kan dit land wat onverwacht heftig op ons ;-) reageren we echt wel heel goed op onszelf en op elkaar passen en zeker op de heftige momenten xtra voorzichtig zijn. Wel een heel erg dankjewel voor jullie zorgen, meelezen, berichtjes en reacties, tis een feestje om wakker te worden en voordat we op pad gaan nog even snel wat mee te krijgen van thuis!

Gisterochtend werden we weer op tijd wakker om na de heftige rit is even goed van de natuur in Yosemite te gaan genieten. Helaas zat het weer ons wederom niet mee. Het begon met regen toen we weg reden en naarmate we meer richting het park kwamen begon het te sneeuwen en lag er ook meer sneeuw. Eenmaal bij de ingang gingen we ons zelfs zorgen maken dat we geen sneeuwkettingen bij hadden gezien dit werd aangeraden maar omdat we 4wd + winterbanden hadden werd ons gezegd dat we vrij waren om te gaan.

Al behoorlijk onder de indruk van wederom de wisselingen van en in de natuur (van regen naar mist naar sneeuw, van groen naar bergen naar bergen met bomen met sneeuw) reden we eigenlijk nietsvermoedend verder. We hadden natuurlijk wel wat gegoogled hier en daar maar Carool dacht in nog een park ala golden gate park terecht te komen en Man en ik hadden wel wat door Google geschepte verwachtingen maar we moesten het nog meemaken.

Tot we verder en verder het park in reden. Alle verwachtingen werden vanaf 2000 meter hoogte big time overruled. Gewoon alles wat we hier al gezien en meegemaakt hadden werd overruled. Als je denkt dat er niets mooiers kan zijn, zoals die dag langs de pacific highway, blijk je het toch mis te hebben, de natuur laat zien dat het nog mooier kan.

We reden door bergen, soms in mist gehuld, soms in sneeuw, met bomen, of rotsen of watervallen, met uitzicht over prachtige valleien. En deze woorden geven lang niet het beeld weer, misschien het feit dat ik met twee meiden die toch echt wat traantjes moesten laten in de auto zat wat meer, hetzelfde voor het feit dat ik ff, of ff een paar uur lang geen woorden meer had en anders hoop ik dat de plaatjes iets van het beeld mee kunnen geven. Het was voor ons alle drie het mooiste en meest innemende dat we ooit hebben mogen aanschouwen.








Nog steeds onder de indruk en bekaf van de ervaring pakten we ergens onderweg een wederom niet zo sjiek hotel. Ff doorbijten en rot geslapen maar dat is dan weer de andere kant en hoort erook bij. Net zoals vanmorgen alle drie niet helemaal lekker op staan. Carool had behoorlijk last van haar rug, Man was helemaal kapot en ikke snotje en snotje verkouden (maar gelukkig niet ziek waar ik gister ff bang voor was).

Na een humeurig uurtje in de auto, wat leeggesnoten zakdoeken en de eerste koffie van de dag gingen we wat beter gestemd op naar het volgende national park: de kings canyon en het seqouia national park. Kings Canyon was mooi, heel erg mooi zelfs. Een volledig besneeuwd bos met de grootste (seqouia) bomen die we ooit hebben gezien (sterker nog, ze zeggen dat de ena grootste boom ter wereld daar staat maar we konden ff niet uitmaken welke dat nou precies was...).






Jammer genoeg konden we ons plan om van kings canyon naar seqouia te rijden niet volgen omdat de weg afgesloten was. En ook konden we niet via de parken richting dead valley rijden, wederom omdat de weg afgesloten was. Daarom maar besloten er de vaart in te zetten en een flink stuk te gassen tot Barstow, zon 150 mile van Las vegas. In een goed en schoon hotel net lekker een wasje gedaan (nou ja Carool dan tot en met de strijk aan toe, wat een schat :-)) en morgen beslissen of we nog langs dead valley gaan of straight naar Las Vegas.



En dan zit ik hier nu toch even beduusd mn ervaringen van de afgelopen dagen te verwerken. 1 ding is zeker, de ruimte op mn harde schijf + externe geheugen is lang niet groot genoeg om alles echt goed op te slaan. Het besef dat ik al het moois dat ik hier tegenkom niet allemaal met me mee kan nemen maar voor een gedeelte hier moet laten is best moeilijk maar geeft me aan de andere kant weer de drive om nogmaals terug te komen of te onderzoeken of de wereld ons nog mooiere plekjes te bieden heeft.

Daarnaast is de afgelopen dagen toch ook wel het besef gekomen dat hoewel ik vaak op vakantie ga om helemaal los van alles te komen dit gewoon niet helemaal werkt. Werk is gelukkig op het vliegveld vaak al redelijk vergeten maar jezelf, inlusief al mn karaktertrekjes en al mn gedachten neem ik altijd mee, hoe ver weg ik ook ga. En dat besef is best wel heftig, want je komt dus niet helemaal los, maar aan de andere kant ook heel erg mooi, want het leert me ook dat ik sommige dingen gewoon niet wil loslaten, en dat ik andere dingen, die me dus ook hier parten spelen serieuzer moet nemen. Grappig hoe elke stap je waar dan ook weer een beetje verder helpt, ik ga nog ff wandelen met een lieve groet voor jullie allemaal, datgene wat ik dus niet wil loslaten!

Sorry, nog een keer fuck dit was heftig... deel 2 dus....

Gisteravond in SF nog genoten van een heerlijke pasta bij een echte italiaan. En een echte italiaan heeft echte italianen in dienst dus Carola was de sjaak met zn charmes ;-). Daarna in het hostel weer lekker live muziekje maar het was gepland, en niet zoals gister een onverwachte jamsessie dus het voelde anders (wsl ook omdat we nogsteeds een beetje brak waren) dus we besloten lekker vroeg te gaan pitten.

Vanmorgen vroeg op om de rest van SF met de auto te verkennen. Alle must sees in een ochtendje verkent: Telegraph hill; check! big nob, sorry nob hill: check, fishermans warf: check (three times), pink ladies; niet gevonden, maar genoeg mooie huizen gezien dus check, Castro, de homobuurt, leuk binnenkomen maar net als cuba, je komt er nooit meer uit (quote carola), check, filmore (xtratje) check, en golden gate park, we hebben ons best gedaan, en hebben naast king Tut een geweldige wc gevonden (was ff nodig) check!

Vervolgens dus echt op pad richting Yosemite. Twas al laat in de middag maar ff doortrekken en dan kunnen we morgenochtend goed beginnen, dachten we... De avond kwam snel maar nog niks ad hand dachten we.... We kwamen aan bij een plaatsje onderweg, laten we alleen ff een wodkaatje inslaan dachten we.... De vrouw bij de liquor store keek al heel vreemd toen we nog verder wilden rijden, maar niks ad hand dachten we...

Ik bedoel, we reden tenslotte over een highway, maar die werd ineens wel heel erg eenbaans en donker en we waren ineens wel heel erg alleen, achter, voor, overal. Ok, we gaan tenslotte naar Groveland, zal vast wel een plek zijn, komt goed (dachten we voor de laatste keer). Wederom waren we stiekem dus wel een beetje bang daar in ons eentje, niet wetend dat het nog heftiger ging worden.

Totdat we eerst borden kregen dat de airco uit moest, ok, de auto zal het wel zwaar krijgen, dachten we (sorry toch nog een laatste keertje...). Maar toen ging het hek echt van de dam. We reden verder over een snelweg maar ik kon geen twee meter voor ogen zien. We klommen hoger en hoger en in een lichtje van de koplamp zagen we de afgrond rechts naast ons, zonder omheiningen. Carool en Man hadden het niet meer, ze zagen voor, achter, links, rechts niks dan zwarts met af en toe een afgrond, en een klein toetje: wat gravende bambies die duidelijk ook niet snapten wat we hier deden. Mijn blik was alleen maar gefocussed op de weg, met mn neus bijna tegen de voorruit en een klein oog op tom (die van de tomtom).

Uiteindelijk zijn we toch in Groveland aangekomen en we snapten er geen reet van, dachten dat het echt een stad zou zijn maar waren werkelijk waar beland midden in de wild wild west. Klein dorpje, slaapplaats nog gevonden maar eten ging niet meer werken. Geen probleem, booze was ingeslagen en nog ff een peukie voor de deur. KABOOM, een grote knal, net voor de (jaja) echte saloon hier voor de deur. De rook ging hoog op en wij zaten bijna onder de straattegels te denken dat we een echte wild west fight onder handen hadden maar de mevrouw van het hotel (die al dacht dat we er niks van snapten) kwam ons gelukkig ff vertellen dat de puberjeugd ook hier heel erg gefrustreerd is...



En morgen dus op naar Yosemite, zit ik hier te tikken in mn blog, geen idee wat ons daar te wachten staat, we'll let you know!!!

If you're going to San Francisco

Toen we gister wakker werden (zowaar tot half 10 gepit, begin redelijk aan de tijd hier te wennen) regende het natuurlijk nog steeds pijpenstelen en moesten we de laatste kans op een hutje in Big Sur toch echt opgeven. Op naar San Francisco dus! En spijt hebben we niet gehad want deze rit was zo mogelijk nog mooier dan die van de dag ervoor.

De regen trok al snel weg en onder een waterig zonnetje bereikten we onze eerste bestemming: Santa Cruz. Even langs het strand gelopen en onze eerste hotdog gegeten, wat een smerige chemische troep zeg, zijn niet eens tot de helft gekomen. Toen het weer begon te druppelen zijn we aan ons laatste deel van Highway 1 begonnen tot aan SF volledig langs de kust.

Het is zo moeilijk te omschrijven wat we daar hebben gezien, zelfs het woord prachtig doet af aan de realiteit, het is zonder twijfel de mooiste weg die ik ooit heb gereden. Een slingerende weg met rechts van ons bergen, rotsen, kliffen, groen of bomen en links vaak ver beneden van ons vol continue de oneindige oceaan. De zee was ruig en prachtig, de golven sloegen metershoog kapot tegen de rotsen of tegen elkaar.



Om de 1 of andere reden waren alle stranden afgesloten maar dat kon ons natuurlijk niet tegenhouden. We rijden hier waarschijnlijk maar 1 keer dus dan mogen we toch ook ff goed van het uitzicht genieten... Door de barricade dan maar om weer eens met drie monden vol tanden naar die fantastisch woeste zee te kijken om vervolgens oog in oog te staan met een echte ranger, oeps... Bleek dus dat alle stranden niet voor niets waren afgesloten maar dat er door de aardbeving in Chili een tsunamie alarm was afgegeven, foutje....





De hele rit was even prachtig en voor we het wisten kwam de golden gate in zicht en besloten we die is even goed heen en terug te nemen om van nog een prachtig plaatje te genieten. We vonden redelijk snel een slaapplekkie, wat minder snel een parkeerplekkie (wat een ellende is dat hier zeg) en gingen op pad om wat te gaan eten. Gek genoeg voelden we ons hier in het Amsterdam van Amerika in tegenstelling tot alle andere plaatsen die we hebben aangedaan en tegen onze verwachtingen in niet gelijk thuis en zelfs een beetje ontheemd.



Daar moest snel verandering in komen dus wat doe je dan? Juist, flesje wijn opentrekken ;-). We besloten savonds niet meer op pad te gaan en doken de lounge van het hostel in waar we weer is een super avond hebben beleefd. Na een paar potjes tafelvoetbal (ik ben het nog niet verleerd, samen met een belgische buurman twee spanjaarden ingemaakt ;-)) en nog wat drankjes hier en daar werd het steeds gezelliger.

Buiten vermaakten een paar zwervers zichzelf en ons door achter mekaar alleen, met zn tweeen of met zn drieen op een soort uithangbord van de heuvel af te roetsen en binnen, geloof het of niet liep een clown rond (hij pit hier geloof ik ook of is in iedergeval vriend aan huis), ballonnen te vouwen en wiet!!! uit te delen. We gaven ons portie maar aan fikkie (lees belgische buurman), namen nog een wijntje en kletsten er op los met jan en alleman.






Het werd steeds gezelliger en muziek kon natuurlijk niet uitblijven. We hadden wederom een hoop talentjes om ons heen en met gitaren, dwarsfluit, drums (van die houten handdingen, weer wat geleerd echt supergaaf om te doen!!!) en een paar prachtige zangstemmen hebben we de avond met een fantastische jam-sessie pas in de late (ok, zeg maar vroege) uurtjes afgesloten.





Vanmorgen toch weer vroeg wakker en niet helemaal 100% kwam onze belgische buurman net binnenkakken en voelden we ons ineens een stuk beter en blij dat we niet mee waren gegaan en het niet zo laat hadden gemaakt. Nog geprobeerd hem naar bed te sturen maar meneer wilde niet gaan pitten tot ik hem een uurtje later boven een toetsenbord zag snurken. Lekker laten liggen, wie niet horen wil... ;-)

Man en Carool hadden flinke shopdrift en ik besloot ze lekker te laten gaan en mn eigen ding te doen. Na nog een uurtje slaap lekker door chinatown en langs de pier geslentert. Lekker in mn eentje heerlijk genoten van de eerste rustige dag :-)

Fuck, dat was ff heftig....

De afgelopen dagen waren er echt twee van uitersten. Gisterochtend werden we wakker in de veronderstelling ons hele plan ondersteboven te gooien vanwege het weer en we kijken het raam uit en full frontal sunshine! Gezien de creepy nacht in het shabby hostel (man en carool hadden amper een oog dicht gedaan, ik moet bekennen dat ik vanaf een uurtje of 11 als een blokkie was) waren we vroeg wakker, gingen zo snel mogelijk de deur uit en zaten dus om 8 uur in de auto.

Plan was nog ff langs de vvv van hiero te gaan om te informeren welke route we moesten nemen maar die was natuurlijk nog niet open. Na een tussenstop bij de starbucks (thanks 2 carool een bijna rode draad van onze trip) konden we daar terecht en besloten we gewoon bij ons plan te blijven. Voor die dag was het via de kust langs Santa Barbara, ff stoppen bij Neverland en crashen in Pismo beach, de volgende dag zouden we wel verder zien.

Santa Barbara hadden we redelijk snel gezien, op naar Neverland dus waar Carool bloemen neer wilde leggen voor 'haar' MJ. Langzamerhand begon ik steeds meer te begrijpen waarom die ranch Neverland genoemd is: hij is namelijk never nooit niet te vinden!!! Zou bij Santa barbara zijn die ook zon straat had maar toen moesten we na navragen toch nog behoorlijk wat miletjes (lees zon stuk of 100 in totaal of zo) omrijden om bij die straat te komen.

En toen we die straat dus eindelijk hadden gevonden dachten we dat het aan het einde was en bleven we rijden en rijden en rijden maar er kwam gewoon geen einde aan. Na eindelijk navraag te hebben gedaan bleken we bijna in het begin te moeten zijn, en konden we dus rechtsomkeer maken. Uiteindelijk wel de ingang gevonden (verder kwamen we natuurlijk niet...) maar moet zeggen dat het de omweg meer dan waard was. Naast dat Carool haar missie heeft5 kunnen volbrengen, wat een prachtige natuur hebben we onderweg mogen aanschouwen die we anders nooit hadden gezien en dat geeft me nog een andere uitleg voor Neverland; Never nooit niet mogelijk dat zoiets kan bestaan...




Vervolgens was het in de blakende zon op naar Pismo beach, een prachtige rit langs de kust, eindigend in een heerlijk chill surfersdorp, zij het uitgestorven in de doordeweekse winterdagen. Een prachtig plekje aan een prachtige baai. Jammer dat het al avond werd, ik had hier zo graag even van de zon, de zee en het strand genoten maar hoewel de eerste weg was, de laatste twee heb ik goed in me opgenomen.

Met grote vraagtekens met betrekking tot de weersvoorspellingen gingen we slapen en stonden we ook weer op maar we besloten het erop te wagen en hem vandaag over het meest gevaarlijke stuk te trekken gezien het waarschijnlijk vanavond pas zou gaan regenen. Ook voorbij Big Sur dus, waar Mandy en ik zo graag een nacht in een hutje midden in de natuur zouden doorbrengen maar ja, veiligheid voor alles...

Na nog een korte wandeling over de pier waar we nog even hebben genoten van de wind, het water, de surfers en het jammer genoeg bewolkte uitzicht gingen we weer op pad. En wat een pad, wat een prachtige prachtige route hebben we vandaag afgelegd. Elke wisseling van kilometers gaf ons ander prachtig uitzicht, van groene bergen naar bossen, van ruwe kliffen naar uitgestrekte stranden, van een woeste oceaan naar mega rotsen, allemaal puur natuur. Regelmatig zat ik na weer een bocht onder het kippevel van het uitzicht en als ik ff de tijd had gehad had ik er wel een (mooi) traantje om kunnen laten...






En alsof het nog niet genoeg was konden we ook nog een tussenstop maken bij Elephant seal beach. Honderden zeeleeuwen lagen hier (denken we dan maar ;-)) op ons te wachten. Lekker lui op hun rug, knufffelend (hoewel het bijna vechtend lijkt, al dat gebijt) tis tenslotten paringstijd, vechtend voor een plekje tussen de rest of op hun gemakje jakkerend naar hun bestemming. Zo mooi die beesten, we hebben ons kostelijk vermaakt om hun gedragingen, net zoals de eekhorns zich om ons hebben vermaakt toen we gedrieeen op de vlucht gingen voor 1 van hun soortgenoten (we hebben het er niet meer over...)





Zelfs het treurige gevoel dat de zon ons in de steek had gelaten verdween bijna letterlijk als sneeuw voor de zon want ik geloof niet dat deze rit in de zon mooier had kunnen zijn dan in zijn woeste vorm. Tot het nog woester werd dan... Want de regen van vanavond kwam vanmiddag al snel op ons af en we hebben wat angstige uurtjes doorstaan.

Waar we al bang voor waren gebeurde, we reden midden in de heftige regen door bergen, langs afgronden en over rotsen. Het water stroomde langs de kant naar beneden en we hebben ook menig uitwijking moeten maken voor vallende of gevallen rotsblokken. volledig op de weg gefocust heb ik de laatste paar uurtjes afgelegd en was blij om in Montery aan te komen.

Vannacht gaat er nog een storm woeien. Ik hoop niet te erg want zou zo graag nog ff terug gaan naar Big Sur om daar nog een heerlijk afgelegen en midden in de natuur nachtje door te brengen. En anders op naar San Fran, iets wat me gek genoeg eigenlijk een beetje tegenstaat. Ik heb zoveel stad gezien na New York en LA en ik heb zo verschrikkelijk genoten van de afgelopen twee dagen midden in allerlei vormen van de natuur, dat is eigenlijk alles wat ik wil de komende weken. Ik ben benieuwd....


Voor nu, veel liefs van ons, ik mis jullie!