Fuck, dat was ff heftig....

De afgelopen dagen waren er echt twee van uitersten. Gisterochtend werden we wakker in de veronderstelling ons hele plan ondersteboven te gooien vanwege het weer en we kijken het raam uit en full frontal sunshine! Gezien de creepy nacht in het shabby hostel (man en carool hadden amper een oog dicht gedaan, ik moet bekennen dat ik vanaf een uurtje of 11 als een blokkie was) waren we vroeg wakker, gingen zo snel mogelijk de deur uit en zaten dus om 8 uur in de auto.

Plan was nog ff langs de vvv van hiero te gaan om te informeren welke route we moesten nemen maar die was natuurlijk nog niet open. Na een tussenstop bij de starbucks (thanks 2 carool een bijna rode draad van onze trip) konden we daar terecht en besloten we gewoon bij ons plan te blijven. Voor die dag was het via de kust langs Santa Barbara, ff stoppen bij Neverland en crashen in Pismo beach, de volgende dag zouden we wel verder zien.

Santa Barbara hadden we redelijk snel gezien, op naar Neverland dus waar Carool bloemen neer wilde leggen voor 'haar' MJ. Langzamerhand begon ik steeds meer te begrijpen waarom die ranch Neverland genoemd is: hij is namelijk never nooit niet te vinden!!! Zou bij Santa barbara zijn die ook zon straat had maar toen moesten we na navragen toch nog behoorlijk wat miletjes (lees zon stuk of 100 in totaal of zo) omrijden om bij die straat te komen.

En toen we die straat dus eindelijk hadden gevonden dachten we dat het aan het einde was en bleven we rijden en rijden en rijden maar er kwam gewoon geen einde aan. Na eindelijk navraag te hebben gedaan bleken we bijna in het begin te moeten zijn, en konden we dus rechtsomkeer maken. Uiteindelijk wel de ingang gevonden (verder kwamen we natuurlijk niet...) maar moet zeggen dat het de omweg meer dan waard was. Naast dat Carool haar missie heeft5 kunnen volbrengen, wat een prachtige natuur hebben we onderweg mogen aanschouwen die we anders nooit hadden gezien en dat geeft me nog een andere uitleg voor Neverland; Never nooit niet mogelijk dat zoiets kan bestaan...




Vervolgens was het in de blakende zon op naar Pismo beach, een prachtige rit langs de kust, eindigend in een heerlijk chill surfersdorp, zij het uitgestorven in de doordeweekse winterdagen. Een prachtig plekje aan een prachtige baai. Jammer dat het al avond werd, ik had hier zo graag even van de zon, de zee en het strand genoten maar hoewel de eerste weg was, de laatste twee heb ik goed in me opgenomen.

Met grote vraagtekens met betrekking tot de weersvoorspellingen gingen we slapen en stonden we ook weer op maar we besloten het erop te wagen en hem vandaag over het meest gevaarlijke stuk te trekken gezien het waarschijnlijk vanavond pas zou gaan regenen. Ook voorbij Big Sur dus, waar Mandy en ik zo graag een nacht in een hutje midden in de natuur zouden doorbrengen maar ja, veiligheid voor alles...

Na nog een korte wandeling over de pier waar we nog even hebben genoten van de wind, het water, de surfers en het jammer genoeg bewolkte uitzicht gingen we weer op pad. En wat een pad, wat een prachtige prachtige route hebben we vandaag afgelegd. Elke wisseling van kilometers gaf ons ander prachtig uitzicht, van groene bergen naar bossen, van ruwe kliffen naar uitgestrekte stranden, van een woeste oceaan naar mega rotsen, allemaal puur natuur. Regelmatig zat ik na weer een bocht onder het kippevel van het uitzicht en als ik ff de tijd had gehad had ik er wel een (mooi) traantje om kunnen laten...






En alsof het nog niet genoeg was konden we ook nog een tussenstop maken bij Elephant seal beach. Honderden zeeleeuwen lagen hier (denken we dan maar ;-)) op ons te wachten. Lekker lui op hun rug, knufffelend (hoewel het bijna vechtend lijkt, al dat gebijt) tis tenslotten paringstijd, vechtend voor een plekje tussen de rest of op hun gemakje jakkerend naar hun bestemming. Zo mooi die beesten, we hebben ons kostelijk vermaakt om hun gedragingen, net zoals de eekhorns zich om ons hebben vermaakt toen we gedrieeen op de vlucht gingen voor 1 van hun soortgenoten (we hebben het er niet meer over...)





Zelfs het treurige gevoel dat de zon ons in de steek had gelaten verdween bijna letterlijk als sneeuw voor de zon want ik geloof niet dat deze rit in de zon mooier had kunnen zijn dan in zijn woeste vorm. Tot het nog woester werd dan... Want de regen van vanavond kwam vanmiddag al snel op ons af en we hebben wat angstige uurtjes doorstaan.

Waar we al bang voor waren gebeurde, we reden midden in de heftige regen door bergen, langs afgronden en over rotsen. Het water stroomde langs de kant naar beneden en we hebben ook menig uitwijking moeten maken voor vallende of gevallen rotsblokken. volledig op de weg gefocust heb ik de laatste paar uurtjes afgelegd en was blij om in Montery aan te komen.

Vannacht gaat er nog een storm woeien. Ik hoop niet te erg want zou zo graag nog ff terug gaan naar Big Sur om daar nog een heerlijk afgelegen en midden in de natuur nachtje door te brengen. En anders op naar San Fran, iets wat me gek genoeg eigenlijk een beetje tegenstaat. Ik heb zoveel stad gezien na New York en LA en ik heb zo verschrikkelijk genoten van de afgelopen twee dagen midden in allerlei vormen van de natuur, dat is eigenlijk alles wat ik wil de komende weken. Ik ben benieuwd....


Voor nu, veel liefs van ons, ik mis jullie!

Na zon komt regen komt zonneschijn, toch???

Venice beach, tis gewoon niet in woorden te vatten, maar tis wel duidelijk denk ik:



Fantastisch om hier wakker te worden en op het strand in de zon te ontbijten en op je gemakje alles wat er om je heen gebeurt in je op te nemen; de skaters, de surfers, de zwervers, de straatverkopers, het leven hier.. Het gevoel wat Carola had in New York heb ik hier; ik zou hier wel kunnen wonen (geen zorgen ik kom nog wel ff terug denk ;-), maar heb er een favoriet plekje bij).



Met een behoorlijke mentale schop voor mn kont gingen we richting ons doel van de dag: beverly hills en hollywood, aapjes kijken dus ;-). Man en ik hadden het zwaar want we hadden de avond ervoor een spontaan muziekaal feestjes gevierd met de mensen van de straat, maar ach, de prijs die we ervoor moeten betalen was het meer dan waard en gelukkig vond Carola het geen probleem te rijden.

Veel rondgereden door beverly hills en hollywood, veel gezien en veel indrukken opgedaan alleen de aapjes zijn we niet tegengekomen. Als touristen ten top kochten we een heuse starmap voor we de hills in gingen maar respect voor degene die daar mee kunnen werken, wij kwamen er niet uit. Dus lekker rondgetuft en gekeken en onze eigen sterren maar bij de huizen bedacht, soort van reversed sight seeing, ook best leuk ;-).



Onderweg nog wel een klein probleempje met de auto, er brandde een lampje en daar was het eigenlijk mee gezegd want wisten wij veel wat dat betekende (zijn en blijven meiden he). Een vriendelijke garage meneer vertelde ons dat er iets met de motor was dus zijn gelijk teruggereden naar de verhuurder nu het nog kon. Eigenlijk prima geregeld daar, gewoon auto inleveren en nieuwe uitzoeken en nu is hij dus blauw J

Savonds lekker alles gegeten wat Japanners goed kunnen maken, zo fijn dat ze dat hier ook lekker vinden!!! Onderweg naar buiten werden we aangesproken door een oude man die wel van een babbeltje hield en al zn truukjes met ons speelden alvorens naar zijn ‘vergadering’ in het dakloze centrum op de hoek te gaan. Tzijn vaak de kleine dingen die de dagen zo speciaal maken.

Een slaapplek hadden we nog niet bedacht en gezien we nog niet veel verder op onze trip waren gekomen zijn we weer teruggereden naar venice. Man was echt helemaal kapot en dook dr bedje in en wij besloten nog even een drankje te doen beneden in de bar. Met een man of 10 en 2 gitaren hebben we een heerlijke avond gehad. Zo gaaf, alle nationaliteiten onder een dakje, 2 hele goede muzikanten, een stomdronken clown die zowaar ook nog wat kon pingelen, Carola die de 2e stem super oppakte en de rest die lekker meezingt. En spontaan ontstaat er verbondenheid, gezelligheid, vriendschap en maak je er met elkaar iets geweldigs van. Weer een avond om niet te vergeten…



Vanmorgen (shit dit wordt een lange post, bovenstaande had ik vanmorgen al getikt maar kon niet uploaden, ga nu toch nog ff verder ;-)) weer op pad gegaan. We zouden nog ff langs hollywood boulevard gaan, die sterren moet je toch even gezien en op de pick hebben ookal kan je ze zo van internet aftrekken. Het leek een beetje suf allemaal toen we er gister langs reden maar we hebben behoorlijke bak lol getrapt daar met die sterren (letterlijk) en namaaksterren (mannetjes en vrouwtjes die sterren en filmfiguren nadoen voor $1 per foto, captain Jack Sparrow stal na de absolute ons hart ;-))



Vervolgens nog ff over Rodeo drive gereden en Carool was weer helemaal gelukkig :-). Bizar om te zien dat de zwervers ook daar huis houden. We worden er bijna op elke hoek van de straat mee geconfronteerd, veel heftiger dan in Nederland. We gaan er op onze eigen manier mee om. De ene keer zing je een liedje met ze en geef je ze wat geld om te pitten waarvan je weet dat ze de hele volgende dag lol hebben. De andere keer zijn het wat sigaretten, soms gewoon een woord en vaak ook helemaal niets. Tis zielig maar ook berustend, zeker in venice, daar lijkt het vaak wel alsof dit hun eigen keuze is, zoals de britt die carool gister weer van wat sigaretten heeft voorzien.

Eindelijk besloten we toch echt op pad te gaan en bereikten we net toen het begon met regenen(!!!) highway 1: de pacific coast highway... Ondanks het weer was het een stukje fantastisch rijden, met de bergen rechts waar Mandy helemaal gelukkig van werd en de zee links waar ondergetekende natuurlijk behoorlijk warm van werd :-) Na een snel en stiekem plasje in de buitenlucht (tja, wat moet je anders....) gingen we opzoek naar een slaapplaats voordat het echt donker ging worden.



En eh, die slaapplaats hebben we gevonden, maar veel meer is het niet haha. Man en ik sprongen de eerste 10 minuten voortdurend een verkeerd gat in de lucht uit angst voor beestjes en carola's koffer barikardeert momenteel de deur. Niet dat de buurt zo slecht is dus geen zorgen maar gewoon een echt lekker shabby amerikaans motel.

En hier zijn we, tezamen met de grootste pizza die we ooit hebben gezien, laat staan gegeten (we kwamen niet eens tot de helft) tot de conclusie gekomen dat we gezien het weer ons globale plan toch wel eens helemaal overhoop moeten gooien... Wat het gaat worden zijn we nog niet helemaal uit, waarschijnlijk draaien we de boel gewoon een beetje om. Dus om jullie niet al te jaloers te maken: hier REGENT het ook, en VEEL. Maar maakt niet uit, we gaan er wat op verzinnen, nu eerst lekker pitten (als eventuele beestjes zich gedeisd houden en ons met rust laten ;-))

Fuck, tis echt begonnen...

Mn vorige post had ik in het vliegtuig getikt en zojuist geupload maar er moet er nog eentje achteraan want ik ben vol, en niet alleen van die verschrikkelijk uitgebreide maaltijd maar van het hier en nu.

De vlucht was echt verschrikkeljk en vol turbulentie. Eenmaal op de grond hadden we alledrie meerdere schietgebedjes gedaan en waren de handjes klammer dan de oksels ;-), maar shit, wat krijgen we ervoor terug. Eigenlijk zonder moeite en heel snel met tas en al konden we de zon in. Een minuut later werden we al opgepikt om naar de auto te gaan en met een kleine upgrade zijn we de koning te rijk met een grote en hopelijk veilige Ford Escape.

Vanaf het moment dat we aankwamen op LAX is de glimlach bijna niet meer van mn gezicht gegaan, het is hier fantastisch. Heerlijk weer en het ruikt gewoon naar vrijheid. Zelfs achter het stuur stappen ging na drie keer abrupt remmen (automaat he, moet je weer ff bedenken dat de koppeling niet bestaat maar gelukkig niet zo erg als de auto van mam met de rembekrachtiging ;-)) goed en zonder angst en met nog steeds die glimlach. 1 ding dat ik nog onder de knie moet krijgen: overal stopborden hier en ik stop netjes maar wacht dan ook netjes tot zo op groen gaan, wat ze dus niet doen... ;-)

Voor vannacht zijn we aanbeland op venice beach en hebben net de zonsondergang meegepakt en zo genoten van de diversiteit aan mensen hier. Aan velen niet besteed (van hippie tot toerist tot scater tot zwerver tot surfer tot ons) maar wij voelen ons thuis (man en ik iets meer dan Carool, maar we maken van dat stadsmeisje nog wel een surf chick en travel babe) en vooral happy.



Tis dus gewoon helemaal goed hier, ik ga nog ff proosten met de meiden en stuur jullie de happy feelings en wat zonnestraaltjes van hier :-)



Liefs van ons vanuit een zonnig LA (Carool is al in pyama dus kon niet op de foto ;-))

New York, New York

Na drie dagen in deze stad te hebben doorgebracht is me 1 ding duidelijk: deze stad heeft zijn dubbele naam dubbel ;-) en dwars verdiend. Gisteren en eergisteren zijn we met een sneltreinvaart door de stad heengegaan en hebben we zo ontzettend veel gezien. We begonnen met een flinke koffie in de hand met een prachtig besneeuwd central park, wat een heerlijke manier om wakker te worden. Vervolgens heel fifth avenue afgelopen, iets te veel winkels voor mij maar Carola heeft genoten ;-) en alle ins en outs (soms van een afstandje) gezien (rockefeller centre, Trump Tower, Crystler building, Empire State en meer.



Daarna Broadway op de terugweg gepakt en het eerste gedeelte was een behoorlijk desillusie. Het leek wel of we op de zwart jan terecht kwamen die overging in de kruiskade, maar dan anders als je begrijpt wat ik bedoel. Hoe verder we kwamen hoe meer het aan onze verwachtingen ging voldoen maar desillusie of niet, dit is New York, alles gaat samen, alles gaat in elkaar over en alles is eigenlijk anders dan je verwacht en dat is prachtig, zoiezo dat het kan, maar ook om mee te maken.

Eenmaal midden op times square beland hadden we bedacht dat het 4 uur was, de tijd om te bellen wat de status van onze tassen was. Eenmaal aan de lijn drong het door dat dit niet de meest ideale plek was voor een telefoongesprek maar ach, we wilden zo graag onze tassen terug! De mevrouw van Delta vertelde ons vriendelijk dat tassen de vorige dag alsnog gevonden waren en in de avond waren afgeleverd bij ons hostel…. Het zal toch niet waar zijn he…. Snel raceten we terug en ja hoor, daar stonden ze inderdaad al bijna 24 uur op ons te wachten. Klein communicatiefoutje maar kon ons niet deren, we konden lekker gaan douchen en onze eigen schone kleren aan :-)

Behoorlijk moe van het vroege opstaan en de hele dag op de been gingen we na een hapje en drankje wederom om een uurtje of 11 plat om de volgende dag wederom om 7 uur wakker te worden en onder de douche te springen (heerlijk die jetlag, eindelijk is geen moeite hebben met op tijd naar bed gaan en opstaan ;-)). Vandaag stond er een boel op de planning.

We begonnen in battery park met een blik op het vrijheidsbeeld en liepen vervolgens langs het WTC en St Pauls Chappel. Na al die jaren nog steeds bouwterrein (met weliswaar hele mooie plannen) en nog steeds een gedenkplek. Geen van drieen hadden we verwacht dat dit zoveel indruk op ons zou maken, maar het raakte ons diep.



Nog steeds onder de induk liepen we richting Brooklynn bridge en hebben hem (bijna ;-)) tot de helft gelopen, wat is dat ding lang man!!! Tot slot lekker rondgeslenterd en hier en daar gehangen in China town, little italy, Soho en Greenwich, vooral de laatste twee buurten zijn echt fantastisch, hier kan je nog wel dagen en dagen en dagen rondslenteren en hangen.. In het donker namen we een taxi naar huis om onze tassen in te gaan pakken, het zit er nl alweer op in New York. Met een voldaan gevoel gaan we wederom haha om 11 uur pitten. Het was kort maar krachtig maar we hebben er echt zoveel mogelijk uit gehaald (en de voeten kunnen dit beamen! ;-))



Nu zitten we in het vliegtuig naar LA. Ik heb er zin in en niet zon beetje. New York was fantastisch en ik heb genoten maar het was bijna te veel, te overweldigend, te druk, te divers, te veel tegelijk te zien, te…..Gewoon heel gaaf maar heel heftig. Die ervaring meenemend kan ik niet wachten om straks in california zonder strakke planning en heerlijk op ons gemak gewoon te gaan waar de weg ons leidt. Het voelt alsof ik net een stedentrip gehad heb en vervolgens gelijk drie weken op vakantie mag, en die drie weken gaan nu beginnen :-)

We komen niet, we zijn er!

Na drie heroverwegingen realiseer ik me dat het inderdaad pas gisterochtend was dat ons avontuur is begonnen, dat zegt al genoeg over de afgelopen twee dagen haha. Om 4 uur sochtends starte Carola de belcirkel in en ik stond tegen mn reputatie in gelijk naast mn bedje. Haast haast onder de douce en de laatste dingen doen en maar een kwartiertje later dan afsrpaak stape Mandy als laatste in.

De auto werd netjes opgehaald en ook inchecken, douane en 1e vlucht ging primna, tot dat, Frankfurt... 1 groot doolhof dat vliegveld. Maar goed, we hadden anderhalf uur de tijd om over te stappen dus moest goedkomen toch? Na lang zoeken hadden we eindelijk door dat we eerst via de douane naar buiten moesten om vervolgens weer door de douane naar binnen te gaan, logisch...

Op een gegeven moment gingen we bijna rennend door de gangen en kwamen we bij de douane die ons verassend snel doorliet (waarom werden onze tassen niet gescand???) Juist, dat stond ons dus nog te wachten na weer een spurt door de gangen van het vliegveld. Vlak voor de gate dus nogmaals douane en, een megarij, shit!

In het begin leek het nog mee te vallen vanuit tijd/kwaliteitsoogpunt maar toen de traagheid van die gasten goed doordrong en bijna de helft van de mensen ertussen uit gepikt werd om eens even flink gebodyscanned te worden (en soms zelfs weet ik veel wat voor controles die plaatsvonden in aparte kamertjes...) werden de handjes toch steeds klammer.

Terwijl de tijd doortikte gingen ze ook nog eens rustig luchen en ging de helft dicht om vervolgens aaqn de andere kant weer open te gaan zodat de mensen ACHTER ons konden zorgen dat ze sneller werden geholpen... Eindelijk aan de beurt mochten we alle drie boven onze verwachtingen gelijk doorlopen.

En als je dan denkt dat je het allemaal gehad hebt krijg je bij de gate ook nog eens 2 van die douanemannetjes die alle paspoorten en tickets door elkaar haalden en ons door elkaar heen allerlei vragen stelden zodat wij geen idee meer hadden wat nu te antwoorden. Gelukkig moest het vliegtuig er nu echt vandoor en de vriendelijke stewardess hielp ons snel bij deze heren vandaan.

Eenmaal in het vliegtuig moesten we gelijk onze riemen vastmaken en een minuut later waren we onderweg. De vlucht was lang en, eh, duits, maar met niet zo heel veel turbulentie redelijk doorstaan. Daarnaast was onze piloot ook nog eens zo vriendelijk om bijna een uur eerder aan te komen, super kerel :-)

Onze enige angst was nog de douane in de US, zeker na duitsland moet het hier wel een tikje erger zijn zou je denken. Maar het viel mee (de rij niet!!!) onze foto en vingerafdrukken mochten ze hebben en het feit dat er geen glimlachje afkon konden we ook nog mee leven. Nu alleen nog tassen ophalen en door de laatste controle en dan zijn we er!

Dachten we wederom haha, want tja, die tassen die kwamen dus niett van de band afrollen, en wat moet je dan doen? Blijkbaar een klacht indienen en hopen dat ze de volgende dag bij je hostel afgeleverd worden dus... Toch had ook dit nadeel zn voordeel want de zo gevreesde bagage douane had zon medelijden met ons dat hij ons met zn drieen zo doorstuurde, zonder vragen zonder niks :-)

Een beetje gedesillusioneeerd raapten we niet onze tassen maar wel onze goeie moed bij elkaar en genoten we van de taxirit door deze machtige stad. Carola gelijk verliefd, Man en ik overweldigd, en dat zou nog wel ff zo blijven.

Het hostel was goed maar we hadden er weinig te zoeken zonder douche spul en schone kleren en kon ik niet anders dan het allerlaaste ding te doen waarvan ik had verwacht dit als eerste te doen in New York, shoppen dus...

Carola kwam helemaal gelukkig de Sephora uit en ik had in de tussentijd een shirt geregeld (hadden zij natuurlijk in de handbagage gestopt, en ik natuurlijk niet...)Nog ff snel ergens wat onderbroeken gekocht voor we eindelijk! een ierse pub (natuurlijk) binnengingen voor wat welverdiende wijntjes en om gelijk goed te wennen aan de gefrituurde keuken hier ;-)

Tegen 11-en was het na vierentwintig uur wakker zijn toch echt klaar met ons en vielen we na een laatste lachbui om de gekochte onderbroeken (ze warem zo veel te groot dat we er met zn tweeen in konden, maar ja we moesten het er toch mee doen...) als een blok in slaap, met of zonder onderbroeken, we zijn er!!!

Storm voor de stilte of de storm...?

Sow, wat een weken.... De meest hectische en bizarre dagen op werk werden thuis (als er nog een beetje dag of nacht over was) met plannen, googelen, boeken, heel veel skypen met de meiden, laatste inkopen, laatste wasjes en laatste knuffels volledig gevuld.

En nu, zo'n paar uur voor vertrek zowaar behoorlijk voorbereid (met veel dank aan mn reisgenootjes want is nu niet iets wat me spontaan zou overkomen ;-)), sterker nog, ik heb gewoon geschiedenis geschreven!!! Niet alleen past alles in mn tas, hij ligt op de avond van vertrek gewoon ook al 24 uur helemaal klaar op mij te wachten. Ma moest ff gaan zitten en pa begint eindelijk te geloven dat zijn opvoeding heeft gewerkt. De oorzaak is eigenlijk het werk-etentje van vanavond maar daar hebben we het niet meer over ;-)

Tis nog wel een gek idee, mn verstand begrijpt het allemaal wel maar mn hart snapt het gewoon nog niet. Ergens ook wel logisch, het was gaan, gaan, gaan en dan denk en bedenk je een heleboel maar tijd om te voelen is er ff niet. Tot vanavond toe was het actie, we moesten weg, had bijna alles afgehandeld maar moest mn uren nog boeken. Rob stelde voor te rijden zodat ik dit onderweg kon doen. Eenmaal aangekomen nog niet klaar natuurlijk en terwijl mn collega's een toast uitbrachten zat ik in de auto voor het restaurant mn uurtjes te schrijven. Toen het laatste uur was geboekt ging het doek echt neer, voor mn collega's niet echt gezellig want ben nog nooit zo stl geweest (trouwens, mss wel gezelliger... ff checken ;-)) maar ik voel eindelijk de rust en het voelt goed!

Onderstaand alvast een voorproefje van onze route, niets staat nog vast(ik heb hier, hoewel ze hetzelfde dachten, wel tien keer om bevestiging gevraagd, waar komt die vrijheidsdrang toch vandaan???), we gaan en we gaan zien waar ons hart ons leidt. Misschien stilte, misschien storm, misschien wisselen beiden elkaar af, ik ga het in ieder geval ervaren...



Nu nog ff snel een paar uurtjes slaap pakken. Morgenochtend om 4 uur treed de telefooncirkel in werking en backup plan is ook al opgesteld. Ik blijk nogal slecht te reageren op wake up calls maar Carool heeft de sleutel en koud water doet de rest :-)

Tja... we gaan naar Amerika

Na 180.000 rondjes in mn kop (ok, waarschijnlijk raak ik de 180K niet echt of echt niet maar ik hou van dat getal in mn overdrijvingsmodus, het waren er iig veel!) was ik er echt uit: Azie, ik kom naar je toe, en als het gaat lukken, komt Mandy mee! Totdat....

Een van die avonden, waarop Carola gewoon lekker een wijntje komt drinken, zo'n week of vier geleden. Ik dacht, ik deel ff mn plannen, maar aan het eind van die avond waren mijn plannen aanzienelijk anders. Het idee voor een trip door de US of A was namelijk geboren. En hoewel nog volledig in de conceptie fase (we hadden geen idee of het mogelijk was en of Man mee ging) had ik me toch een partij kriebels in mn buik!!!

De week erna was spannend, Mandy werd ingelicht en de initiatiefase ;-) werd opgestart: 't is gaaf, maar is het ook mogelijk??? En mij geheel ongewoon (ahum) voerde ik de druk nog een beetje op want de wind in Azie is ook niet onbeperkt houdbaar he en een beslissing moest snel genomen worden...

Zaterdagavond dus maar eventjes een bouwvergadering ingelast om te kijken hoe de neuzen ervoor stonden. En geloof het of niet maar aan het einde van de avond, of hoe je het ook ziet, begin van de ochtend kan nl ook, hadden we niet alleen weer eens een paar flesjes wijn soldaat gemaakt maar waren ook de vliegtickets, auto en eerste overnachtingen geboekt!

Het besef dat we toch echt aan het einde van de week die kant op gaan begint langzaam door te druppelen. De tas zal wederom wel op de laatste avond in de late uurtjes worden ingepakt maar we hebben mr. Google & Co ons al behoorlijk laten inspireren. Fantastische ideeen die we in onze rugzak en achterhoofd met ons meenemen, maar nog fantastischer is het dat we straks na 3 dagen New York als freebees het vliegtuig naar LA nemen en daar te gaan waar de weg ons leidt. Wat een avontuur... America, here we come! :-)